Jij kent me niet......

Je kent me niet, maar ongenodigd sta ik in je kamer.
Je kent me niet, maar ik maak je toch wakker.
Je kent me niet, maar toch moet ik je uitkleden, je douchen en weer aankleden.
Je kent me niet, je hebt geen tijd om me te leren kennen en ik geen tijd om jou te leren kennen. Jij moet op tijd naar je werk.
Toch bouwen we een band op. Ik ben je kapper, ik ben je verpleegster, ik ben je personal asisstant en je kok.
Jij kan niet zonder mij en ik vind het leuk met jou.
Ik zou er niet aan moeten denken me zo letterlijk en figuurlijk bloot te geven aan een vreemde.
Jij kan niet anders en hebt nog wel een beperking.
Ik ben trots op jou!

Veel mensen snappen niet dat ik dit werk doe. Ze vinden jou vies of raar, ze vinden jou eng of zielig. Maar ik probeer dieper te kijken. Ik zie dat je een mooi mens bent. Met grappige, leuke en ook vervelende eigenschappen. Een mens net als ik en jij.........

(gedachten onder mijn werk vandaag voor A, L en C )

2011

Oh ik moet echt meer gaan bloggen! Maar ik heb het al zo druk in mijn hoofd met het verwerken van mijn levensverhaal. Dan moet ik alles nog mijn zus vertellen en vaak ook nog aan mijn moeder en zelfs mijn man mag weten wat er in mijn leven allemaal gebeurt. Tsja dan wil ik mijn blog nog weleens vergeten. Gelukkig heb ik niet al teveel lezers, dus niemand die ik echt teleurstel!

Want wat is er veel gebeurt sinds ik deze blog begonnen ben. 2011 was niet helemaal 'mijn' jaar en heeft van alles op zijn kop gezet in mijn denken terwijl er niet heel gek veel verandert is.

Ik heb een prachtige zoon gekregen die zich steeds meer ontwikkelt tot een echt (wederom wilskrachtig) persoontje. Een zoon die gisteren voor het eerst zijn bortsvoeding in wilde ruilen voor een fles. Ineens is hij een borst weigeraar geworden en dat voor een man. Maar goed dat is natuurlijk iets voor een blog over 2012. En tegelijk is deze zoon mijn enige manlijke eerstelijns bloedverwant geworden.

Eerst kreeg ik in april te horen dat mijn vader ziek was. De klap was best groot al zagen we elkaar niet zoveel. Maar er was hoop, er waren goede berichten en hij zou gewoon nog heel lang bij ons blijven. We hadden nog tijd om onze band sterker te maken, misschien juist nu hij ziek was. Hij had nog tijd om zijn kleinkinderen groter te zien worden en zij hadden nog tijd om hun opa te leren kennen. Maar het kon niet zo zijn. Mijn vader is veel pijn en leed gespaard gebleven, maar is veel te vroeg overleden aan een hartinfarct. Zo kwam er een leegte dit jaar en een sterk besef van (dat wat iedereen wel weet, maar liever vergeet) dat het zo over kan zijn. Dat mensen verdwijnen, dat dingen ongezegd kunnen blijven en dat ik het zelf ook weleens kon zijn.

Ook mijn allerliefste oma, bijna 101 is overleden dit jaar. Ze wilde het zo graag, maar zelfs met 101 was het voor mij nog veel te vroeg!! Toen ik klein was was ze in mijn hoofd al mijn lievelingsmens.En dat is ze gebleven. Nu is ze mijn lievelingsherinnering.

Verder raakte Ig zijn baan kwijt, maar kreeg ik er een leuke invalplek bij en zijn we niks tekort gekomen. Worden de meiden steeds groter en leuker. Gaat mijn huwelijk met grote ups en downs, maar vermaken we ons nog prima samen.

Al met al heb ik eigenlijk meer genoten dan gehuild, meer gewonnen dan verloren en heeft het leven nog heel veel moois voor mij in petto! We beginnen vol goede moed aan 2012! 

Goed gelovig

Ik ben niet zo goed gelovig. Daarmee bedoel ik dat ik niet zo snel dingen geloof. Als kind al niet. Kinderen hebben een fase van het magisch denken, maar ik heb die volgens mij niet gehad. Als ik gevallen was en de juf kwam aan met een toverzalfje tegen de pijn dan deed ik maar net of de pijn echt weg was, want anders was het wel heel zielig voor de juf die nog steeds dacht dat haar toverzalf echt hielp. Zo heb ik nooit gelooft in Sinterklaas en ik zag ook duidelijk dat de Sint ook echt een verklede man was. Het feest bleef natuurlijk wel heel leuk!
Wel heb ik altijd in God gelooft. Gek eigenlijk terwijl je die helemaal niet kunt zien. Als kind voelde ik dat dat waar moest zijn, daar was geen twijfel over. En toen in groep 4 iemand mij voor het eerst een groot geheim vertelde : dat zij helemaal niet geloofde dat God bestond, was ik dagen van mijn stuk. Dat iemand dat niet kon geloven daar had ik nog nooit van gehoord! Inmiddels ben ik iets wijzer en snap ik dat er dingen in je leven gebeuren waardoor je het allemaal niet kunt geloven. Of dat je opgevoed bent met het idee dat God allemaal onzin is. Toch houd ik nog steeds aan mijn geloof vast. Ik heb God al zo vaak gevoeld en Hij heeft mij zo vaak geholpen. Nu is het Pasen. Iedereen kent wel het verhaal van Jezus aan het kruis. Maar kent iedereen het werkelijke verhaal? Waarom Hij het deed? moest doen? Ik denk het niet. Dat moet je ook geloven en voelen. Dat gaat bij mij ten diepste door mij heen. Dat voelt geliefd en goed. Dus ben ik misschien toch wel goed gelovig, maar dan op een heel andere manier!

Al lopend probeer ik het nieuws wat ik net gehoord heb te verwerken. Naast me staat een lange vrouw. Lang ,geen rondingen,je zou bijna denken dat het een man was. En als ze een liedje mee begint te zingen weet ik bijna zeker dat ze dat vroeger was. Voor me zit een man hij kijkt somber, eigenlijk kijkt iedereen een beetje somber, alsof ze hetzelfde nieuws gehad hebben als ik net. Het enige vrolijke gezicht is net vertrokken. Terwijl ik doorloop mijmer ik over van alles. Had ik maar pen en papier, dan kon ik mijn gedachten opschrijven. Nu moet ik alles onthouden. Ik heb buikpijn. Ik gok dat ik meer moet drinken en obstipatie heb, misschien dat ik daarom zo zwaar woog net. Dan is die buikpijn toch nog goed nieuws. En zo dwalen mijn gedachten nog verder af. Naar vroeger, toen ik hier met mijn zus stond. Toen we iedereen bijnamen gaven. Er komen 2 mannen binnen die zo de bijnaam Jut en Jul zouden kunnen krijgen. Ze zijn een jaar of 50 en grinniken als meisjes naar elkaar. Echt sporten doen ze ook niet. Ze zetten de apparaten nog lichter dan ik en ik ben 2 maanden geleden bevallen. Maar ach ze hebben plezier en zien eruit alsof ze dit verzetje konden gebruiken.

Er gaan echt veel gedachten door me heen. Wat zouden al die andere mensen hier denken? Als je sport maak je je hoofd leeg, maar komen er ook nieuwe gedachten in je op. Je moet wel. Wat moet je anders (behalve sporten). Ik kijk af en toe met een schuin oog naar de tv. Animal planet. Ik snap de tv’s in de sportschool niet helemaal. Het geluid staat uit en je kunt geen programma afkijken. Toch helpt het ook weer tegen de gedachten en de tijd lijkt ook wat sneller te gaan. Dus misschien daarom.

Ik stap de loopband af en stop er weer mee voor vandaag. Ik heb buikpijn (obstipatie?) en mijn heup begint ook zeer te doen. Volgende keer beter mijn best doen, want over 4 weken moet ik weer wegen en vet meten. En dan hoop ik toch echt wat minder te schrikken!

Rubens

Toen ik op de HAVO kunstgeschiedenis in mijn pakket had, maakte ik kennis met de Rubens vrouwen. De schilder Rubens schilderde vrouwen in al hun weelde en dikwijls met in onze ogen een maatje of 8 teveel. Maar ja wie bepaald toch dat vrouwen die dik zijn niet mooi zijn? Wat zou je liever knuffelen, een lekkere dikke teddybeer of een dunne pop van plastic? Ik zou het wel weten. Toch ben ook ik bevangen met het 'ik ben te dik virus'. Na de vierde zwangerschap ziet mijn lijf er nou niet echt uit om in een leuke bikini te steken. Op zich niet erg want niemand hoeft mij mooi te vinden, behalve mijn eigen man (als het even kan). Maar het zit me toch niet lekker, zeker niet omdat ik straks met mijn werk weer moet zwemmen. (Toch maar solliciteren misschien?) Ik wil weer sporten, ik wil een wii fit plus, ik wil veel meer bewegen (oh wat mis ik mijn hond!!!). Ik wil mijn buik kwijt en mijn benen slanker. Ik snap ook niet hoe al die moeders van het schoolplein (die toch minstens 1x bevallen zijn) zo slank komen en blijven. Ik kom uit een familie waarin alle vrouwen 'gezegend' zijn met een 'peerfiguur' en niet bepaald de dunsten. Mijn eigen moeder is ook niet zo dun. Als kind heb ik dat nooit door gehad, sterker nog ik vond het heerlijk om om haar benen heen te hangen, omdat die zo heerlijk zacht waren! Dat moet voor mijn moeder irritant geweest zijn, want ik heb dat best vaak gedaan terwijl ze 's ochtends voor de wastafel stond. En dat ik dat nog weet maakt die benen, misschien wel te dik, ook speciaal. Ik vond mijn moeder gewoon mooi omdat ze zo lief voor me was. En alleen omdat zij zichzelf te dik vond, wist ik dat ze misschien de slankste niet was. Als kind maakt je dat niks uit. Ik probeer ook niet te vaak in het bijzijn van mijn kinderen te zeggen dat ik mijzelf te dik vind. Dat mislukt weleens denk ik. Ik heb mijn meiden weleens horen zeggen dat ik dikke billen heb, zeker in de zwangerschap. Nu zeggen ze vaak, mama je hebt mooie dikke billen....toch lief...... :-).
Ik ga er iets aan doen. Ik heb eergisteren bij Wehkamp nieuwe broeken besteld, om toch maar een broek te passen want ik pas er geen meer. Toen ik daar de maattabel invulde en mijzelf netjes opgemeten had, kwam er uit dat ik maat 48 had!! Nou echt, ik weet dat ik iets te dik ben, maar maat 48 gaat me net iets te ver gezien ik nu een broek maat 40 aan heb. Eigenwijs toch maar broeken maat 40/42 besteld en gelukkig paste ik de kleinste maat die ik besteld had. En ach de maten zeggen ook niet zoveel meer. Het is net als leeftijd. Vroeger vond ik 50 stokoud, nu betrekkelijk jong. Vroeger vond ik maat 44 dik en vet, nu vind ik dat nog volslank bij een behoorlijke lengte (niet bij mijn 1.67). Een vriendin twitterde dat ze al haar kleren t/m maat 48 weg ging gooien omdat alles te klein was. Ik kan haast niet geloven dat ze maat 50 zou hebben en dat is volgens mij ook niet zo, want ik vind haar helemaal niet zo dik. En trouwens mijn zoon heeft ook maat 50/56 ;-).

Voorlopig ben ik een Rubensvrouw. Ik ga niet lijnen, maar vanaf volgende week proberen om meer te bewegen en misschien te sporten (dat mag pas 6 wk na de bevalling, vandaar). Hopen dat ik dan over een aantal weken op mijn werk weer durf te zwemmen!!