Toen ik op de HAVO kunstgeschiedenis in mijn pakket had, maakte ik kennis met de Rubens vrouwen. De schilder Rubens schilderde vrouwen in al hun weelde en
dikwijls met in onze ogen een maatje of 8 teveel. Maar ja wie bepaald toch dat vrouwen die dik zijn niet mooi zijn? Wat zou je liever knuffelen, een lekkere dikke teddybeer of een dunne pop van plastic? Ik zou het wel weten. Toch ben ook ik bevangen met het 'ik ben te dik virus'. Na de vierde zwangerschap ziet mijn lijf er nou niet echt uit om in een leuke bikini te steken. Op zich niet erg want niemand hoeft mij mooi te vinden, behalve mijn eigen man (als het even kan). Maar het zit me toch niet lekker, zeker niet omdat ik straks met mijn werk weer moet zwemmen. (Toch maar solliciteren misschien?) Ik wil weer sporten, ik wil een wii fit plus, ik wil veel meer bewegen (oh wat mis ik mijn hond!!!). Ik wil mijn buik kwijt en mijn benen slanker. Ik snap ook niet hoe al die moeders van het schoolplein (die toch minstens 1x bevallen zijn) zo slank komen en blijven. Ik kom uit een familie waarin alle vrouwen 'gezegend' zijn met een 'peerfiguur' en niet bepaald de dunsten. Mijn eigen moeder is ook niet zo dun. Als kind heb ik dat nooit door gehad, sterker nog ik vond het heerlijk om om haar benen heen te hangen, omdat die zo heerlijk zacht waren! Dat moet voor mijn moeder irritant geweest zijn, want ik heb dat best vaak gedaan terwijl ze 's ochtends voor de wastafel stond. En dat ik dat nog weet maakt die benen, misschien wel te dik, ook speciaal. Ik vond mijn moeder gewoon mooi omdat ze zo lief voor me was. En alleen omdat zij zichzelf te dik vond, wist ik dat ze misschien de slankste niet was. Als kind maakt je dat niks uit. Ik probeer ook niet te vaak in het bijzijn van mijn kinderen te zeggen dat ik mijzelf te dik vind. Dat mislukt weleens denk ik. Ik heb mijn meiden weleens horen zeggen dat ik dikke billen heb, zeker in de zwangerschap. Nu zeggen ze vaak, mama je hebt mooie dikke billen....toch lief...... :-).
Ik ga er iets aan doen. Ik heb eergisteren bij Wehkamp nieuwe broeken besteld, om toch maar een broek te passen want ik pas er geen meer. Toen ik daar de maattabel invulde en mijzelf netjes opgemeten had, kwam er uit dat ik maat 48 had!! Nou echt, ik weet dat ik iets te dik ben, maar maat 48 gaat me net iets te ver gezien ik nu een broek maat 40 aan heb. Eigenwijs toch maar broeken maat 40/42 besteld en gelukkig paste ik de kleinste maat die ik besteld had. En ach de maten zeggen ook niet zoveel meer. Het is net als leeftijd. Vroeger vond ik 50 stokoud, nu betrekkelijk jong. Vroeger vond ik maat 44 dik en vet, nu vind ik dat nog volslank bij een behoorlijke lengte (niet bij mijn 1.67). Een vriendin twitterde dat ze al haar kleren t/m maat 48 weg ging gooien omdat alles te klein was. Ik kan haast niet geloven dat ze maat 50 zou hebben en dat is volgens mij ook niet zo, want ik vind haar helemaal niet zo dik. En trouwens mijn zoon heeft ook maat 50/56 ;-).
Voorlopig ben ik een Rubensvrouw. Ik ga niet lijnen, maar vanaf volgende week proberen om meer te bewegen en misschien te sporten (dat mag pas 6 wk na de bevalling, vandaar). Hopen dat ik dan over een aantal weken op mijn werk weer durf te zwemmen!!
