Al lopend probeer ik het nieuws wat ik net gehoord heb te verwerken. Naast me staat een lange vrouw. Lang ,geen rondingen,je zou bijna denken dat het een man was. En als ze een liedje mee begint te zingen weet ik bijna zeker dat ze dat vroeger was. Voor me zit een man hij kijkt somber, eigenlijk kijkt iedereen een beetje somber, alsof ze hetzelfde nieuws gehad hebben als ik net. Het enige vrolijke gezicht is net vertrokken. Terwijl ik doorloop mijmer ik over van alles. Had ik maar pen en papier, dan kon ik mijn gedachten opschrijven. Nu moet ik alles onthouden. Ik heb buikpijn. Ik gok dat ik meer moet drinken en obstipatie heb, misschien dat ik daarom zo zwaar woog net. Dan is die buikpijn toch nog goed nieuws. En zo dwalen mijn gedachten nog verder af. Naar vroeger, toen ik hier met mijn zus stond. Toen we iedereen bijnamen gaven. Er komen 2 mannen binnen die zo de bijnaam Jut en Jul zouden kunnen krijgen. Ze zijn een jaar of 50 en grinniken als meisjes naar elkaar. Echt sporten doen ze ook niet. Ze zetten de apparaten nog lichter dan ik en ik ben 2 maanden geleden bevallen. Maar ach ze hebben plezier en zien eruit alsof ze dit verzetje konden gebruiken.

Er gaan echt veel gedachten door me heen. Wat zouden al die andere mensen hier denken? Als je sport maak je je hoofd leeg, maar komen er ook nieuwe gedachten in je op. Je moet wel. Wat moet je anders (behalve sporten). Ik kijk af en toe met een schuin oog naar de tv. Animal planet. Ik snap de tv’s in de sportschool niet helemaal. Het geluid staat uit en je kunt geen programma afkijken. Toch helpt het ook weer tegen de gedachten en de tijd lijkt ook wat sneller te gaan. Dus misschien daarom.

Ik stap de loopband af en stop er weer mee voor vandaag. Ik heb buikpijn (obstipatie?) en mijn heup begint ook zeer te doen. Volgende keer beter mijn best doen, want over 4 weken moet ik weer wegen en vet meten. En dan hoop ik toch echt wat minder te schrikken!