Ik ben niet zo goed gelovig. Daarmee bedoel ik dat ik niet zo snel dingen geloof. Als kind al niet. Kinderen hebben een fase van het magisch denken, maar ik heb die volgens mij niet gehad. Als ik gevallen was en de juf kwam aan met een toverzalfje tegen de pijn dan deed ik maar net of de pijn echt weg was, want anders was het wel heel zielig voor de juf die nog steeds dacht dat haar toverzalf echt hielp. Zo heb ik nooit gelooft in Sinterklaas en ik zag ook duidelijk dat de Sint ook echt een verklede man was. Het feest bleef natuurlijk wel heel leuk!
Wel heb ik altijd in God gelooft. Gek eigenlijk terwijl je die helemaal niet kunt zien. Als kind voelde ik dat dat waar moest zijn, daar was geen twijfel over. En toen in groep 4 iemand mij voor het eerst een groot geheim vertelde : dat zij helemaal niet geloofde dat God bestond, was ik dagen van mijn stuk. Dat iemand dat niet kon geloven daar had ik nog nooit van gehoord! Inmiddels ben ik iets wijzer en snap ik dat er dingen in je leven gebeuren waardoor je het allemaal niet kunt geloven. Of dat je opgevoed bent met het idee dat God allemaal onzin is. Toch houd ik nog steeds aan mijn geloof vast. Ik heb God al zo vaak gevoeld en Hij heeft mij zo vaak geholpen. Nu is het Pasen. Iedereen kent wel het verhaal van Jezus aan het kruis. Maar kent iedereen het werkelijke verhaal? Waarom Hij het deed? moest doen? Ik denk het niet. Dat moet je ook geloven en voelen. Dat gaat bij mij ten diepste door mij heen. Dat voelt geliefd en goed. Dus ben ik misschien toch wel goed gelovig, maar dan op een heel andere manier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten